Χορευτικές Εκδηλώσεις στο Σούλι

Οι τριημήμερες πανηγυρικές εκδηλώσεις των εορτών Σουλίου ολοκληρώνονται με μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις στον προαύλιο χώρο της Κοινότητας Σουλίου στη Σαμονίβα. Όλοι οι επισκέπτες, μετά την αναπαράσταση της ανατίναξης της Αγίας Παρασκευής στο Κούγκι, πηγαίνουν στο χώρο της Κοινότητας όπου γίνεται επιμνημόσυνη δέηση, προσκλητήριο πεσόντων Σουλιωτών και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο από τους επισήμους.
Στη συνέχεια, παρακολουθούν παραδοσιακούς τοπικούς χορούς της Ηπείρου (συρτό στα δύο, συρτό στα τρία, το Γιατρό κ.α) από Πολιτιστικούς Συλλόγους της Θεσπρωτίας, με παραδοσιακές φορεσιές και παραδοσιακή μουσική. Επίσης, κάθε χρόνο, προσκαλούν Πολιτιστικούς Συλλόγους από διάφορες περιοχές της Ελλάδας να τιμήσουν με την παρουσία τους, τη μουσική και το χορό τους της γιορτές Σουλίου.
Το κτήριο της Κοινότητας
Η σύγχρονη Κοινότητα του Σουλίου ιδρύθηκε την 01/01/1999 με το πρόγραμμα «Καποδίστριας», ακριβώς 196 χρόνια μετά από την εγκατάλειψη της ιστορικής «Σουλιώτικης Συμπολιτείας», (στις 16 Δεκεμβρίου του 1803). Το κτίριο της Κοινότητας λειτουργούσε ως σχολείο της περιοχής περίπου έως το 1950.
Ωστόσο, σχσετικά με την ύπαρξη ή μη σχολείων στο ιστορικό Σούλι εκφράζονται ορισμένες αμφιβολίες. Βέβαια, υπάρχουν κάποια κτίσματα, τα οποία κατά παράδοση, τα ονομάζουν σχολεία, παρόλα αυτά, κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν πως ο τρόπος ζωής και δράσης καθώς και η κοινωνική οργάνωση των Σουλιωτών δεν επέτρεπε εύκολα την ενασχόλησή τους με τα γράμματα. Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν με βάση την αρχιτεκτονική κάποιων κτιρίων ότι είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνταν ως σχολεία. (Σνδρής, 2001: 36)
Τον εξωτερικό χώρο της Κοινότητας Σουλίου κοσμούν τρεις προτομές ιδιαίτερης ιστορικής σημασίας για το Σούλι. Μια είναι εκείνη του καλόγερου Σαμουήλ (για τον οποίο γίνεται αναφορά στο: Αναπαράσταση του ολοκαυτώματος στο Κούγκι), η επόμενη είναι του Μάρκου Μπότσαρη (1790 – 1823) και τελευταία του Φώτου Τζαβέλλα (1770-1809), γιος του Λάμπρου. Τα αρχοντικά σπίτια των οποίων, σώζωνται λίγα μέτρα από το χώρο της Κοινότητας. Το σπίτι της οικογένειας των Τζαβελαίων είναι σε πολύ καλή κατάσταση, λόγω της πρόσφατης ανακαίνησής του από την Αρχαιολογική Υπηρεσία και απόγονο της οικογενείας. Σε αντίθεση με το σπίτι της οικογένειας Τζαβέλα, το σπίτι του Μπότσαρη, σώζεται στο μεγαλύτερο μέρος του με εμφανή, ωστόσο, τα σημάδια του χρόνου.

Βιβλιογραφία:
-Σανδρής, Βασίλης (2001), Σούλι οδοιπορικό στον τόπο και την ιστορία, Αθήνα, Ελληνικά Γράμματα

Φωτογραφίες:
– Προσωπικό αρχείο Μαρίας Ευθ. Τόκα
-Προσωπικό αρχείο Φώτη Τσίπη